Alweer voor de achtste keer trad ons duo op in Het Carillon. Ditmaal begonnen we met de cellosonate van Hans Henkemans. Deze Nederlandse componist staat de laatste tijd volop in de belangstelling: er is een documentaire over hem gemaakt (Weggewist) en op 12 februari j.l. is de Stichting Hans Henkemans opgericht. Bernd heeft zelf nog met deze componist gewerkt en veel van zijn werken uitgevoerd. De cellosonate uit 1936 is een vroeg en onbekend werk vol mysterie en nervositeit. Het is opgedragen aan Henk van Wezel, destijds eerste cellist van het Concertgebouworkest, én vader van mijn leerling Hendrik van Wezel. Daarna speelden we de eerste sonate van Camille Saint-Saëns, een expressief, aansprekend werk uit 1872, door mij ooit op cd gezet met pianiste Sylvia Wessels. Na de pauze volgde de voor cello bewerkte vioolsonate van de dit jaar precies twee eeuwen geleden geboren César Franck, een stuk uit 1886 vol lieflijke tederheid én passie. Het concert werd (niet voor niets in deze tijden van onvoorstelbaar leed voor velen) besloten met de indringende Louange a l’eternité de Jesus, een gebed uit het Quatuor pour la fin du temps van Olivier Messiaen (1941).
Opnames:
Henkemans – cellosonate
Saint-Saëns – 1e cellosonate in c, opus 32
Franck – cellosonate in A
Messiaen – Louange a l’eternité de Jesus