In mei gaven wij een memorabel concert in het sfeervolle, prachtig klinkende en gastvrije Remonstrantse kerkje in Lochem. Op deze middag kwamen wij dan ook graag terug om te spelen voor een weliswaar kleiner maar niet minder aandachtig publiek. Wij trapten af met Beethovens overrompelende vijfde cellosonate, een werk vol contrasten: ogenschijnlijke opgeruimdheid en diep verdriet, orde en chaos. Daarna de sonate die Schubert deze maand precies 199 jaar geleden schreef voor de toen net uitgevonden arpeggione. Dit merkwaardige instrument, een soort retrogamba, was al binnen tien jaar onder het stof verdwenen, maar Schuberts sonate is een evergreen die alle herfstdepressies verdrijft en sinds jaar en dag tot het ijzeren cellorepertoire behoort. Dat laatste geldt ook voor Francks alom geliefde vioolsonate, die wij in de celloversie net dat beetje extra diepgang geven. Als uitsmijter speelden wij Le Grand Tango van Piazzolla.
De opnames:
Beethoven, sonate nr. 5, opus 102-2 in D
Schubert, sonate voor arpeggione
Franck, cellosonate in A
Piazzolla, Le Grand Tango
