Op 1 oktober 2023 speelden Bernd Brackman en ik weer een bijzonder programma in het sfeervolle Haute Cultuurhuis te Langerak, waar mijn prachtige Erard-vleugel inmiddels gezond en wel was gearriveerd. Maar ook de Kawai stond er nog, eveneens een uitstekend instrument. Een unieke kans voor ons om per programma-onderdeel de meest geschikte van de twee vleugels te kiezen.
We begonnen met de quasi-lichtvoetige Suite in Oude Stijl van de Russische componist Alfred Schnittke, gevolgd door de grootse cellosonate van Dmitri Kabalevski, een zeer indringende en soms ijzingwekkende schildering van het Sovjet-tijdperk, waarin het individu gemuilkorfd werd en de modelfabrieksarbeider verheerlijkt. Na de pauze richtten we de blik juist op het westen. We speelden de cellosonate van de Braziliaan Heitor Villa-Lobos, een grillig warmbloedig stuk vol onnavolgbare en terloopse virtuositeit. Dertig jaar geleden hebben wij deze sonate op cd gezet, en voegden daar nu onze verdubbelde levenservaring aan toe… We besloten het concert met de Grand Tango van de Argentijn Astor Piazzolla, de componist die Maxima haar beroemde traan wist te ontlokken. Deze tango is net als de sonate van Kabalevski opgedragen aan Rostropovitsj. Maar oost west… thuis best! De toegift was dan ook de laatste van de vijf Bagatellen die mijn Zwolse conservatoriumdirecteur Jacques Reuland in 1980 voor mij schreef.
Opnames van het concert:
Alfred Schnittke: Suite in oude stijl (1972)
Dmitri Kabalevski: Sonate voor cello en piano (1962)
Heitor Villa-Lobos: Sonate voor cello en piano (1916)
Astor Piazzolla: Le grand tango (1982)
Jacques Reuland: Tempo di valsa, ma lento (1980)
